ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΑΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΠΡΟΣ ΒΟΗΘΕΙΑ ΗΜΩΝ

ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ

Σίγουρα να γνωρίσω τον εαυτό μου όχι από την εξωτερική μορφή και ανατομία του υλικού σώματός μου, ούτε εσωτερικά με την εισδοχή της επιστημονικής έρευνας στον εσωτερικό κόσμο, ιατρικά (καρδιά, πνεύμονες, συκώτι, κ.τ.λ.), αλλά να γνωρίσω τον εαυτό μου από την πνευματική πλευρά διότι βάσει του Λόγου του Θεού, η σάρξ ουκ ωφελεί ουδέν το πνεύμα εστί το ζωοποιούν. Δηλαδή αν ο άνθρωπος δεν έχει το πνεύμα του Ευαγγελίου και συγκεκριμένα του Χριστού, δεν δύναται να ιδρύσει την βασιλεία του Θεού μέσα του και σίγουρα πολύ δύσκολα να την μεταφέρει και γύρω του. Διότι για να ιδρυθεί η βασιλεία στον κόσμο θα πρέπει να την μεταδώσει κάποιος και αυτός δεν είναι άλλος από τον Χριστό. Εγώ έζησα πολλά χρόνια κάτω από οργανώσεις και κάτω από δόγματα. Αποκόμισα πολλά θετικά στοιχεία όμως πολλές φορές έζησα και πολύ πόνο, πόνο μέχρι θανάτου, ο Θεός όμως με ελέησε αν και είμαι ανάξιος να γεύομαι τα μεγαλεία του. Είδα μετά από θεία φώτιση ότι αυτό το οποίο διαλύει τις σχέσεις των ανθρώπων και του Θεού είναι η επαναφορά του νόμου στους χριστιανικούς κύκλους και όχι το έλεος. Ο νόμος όταν τίθεται σε εφαρμογή δημιουργεί διχασμό. Ο λόγος είναι ο εξής: οι νομοθέτες παρακολουθούν τα μέλη του νόμου στο αν τον εφαρμόζουν, καθώς και τα μέλη παρακολουθούν τους νομοθέτες στο αν εφαρμόζουν τους νόμους που οι ίδιοι έθεσαν. Το αποτέλεσμα είναι ότι κανείς δεν μπορεί να εφαρμόσει τον νόμο με φυσική συνέπεια να έρχεται η γκρίνια στα μέλη και στους νομοθέτες. Γι’ αυτό ας αφήσουμε τα πράγματα ελεύθερα δηλαδή, όστις θέλει οπίσω μου ελθείν. Αφού αφήσουμε τον νόμο πίσω και στηριχτούμε στο θέλω και στο έλεος ίσως να φτάσουμε στον προορισμό μας, τουλάχιστον όσοι το επιθυμούμε. Είναι πιο εύκολο έτσι διότι ο ένας δεν μπαίνει στη ζωή του άλλου και κανείς δια του νόμου δεν γίνεται αρχηγός στην πνευματική παρέα που θα αποκτήσουμε και που εύχομαι, με τη δύναμη του Θεού αυτή η παρέα στο μέλλον να εξαπλωθεί παντού, δια του Αγίου Πνεύματος και δια του ελέους όπου θα στηρίζεται το κράτος του Χριστού. Διότι μέχρι σήμερα ακόμα, όλα τα δόγματα πιστεύουν ότι θα πρέπει όλα τα άλλα δόγματα να τα ακολουθήσουν, διότι αυτό κατά την άποψή τους είναι το σωστό και εδώ έρχεται ο χωρισμός και η κατάργηση της βασιλείας του Θεού στη γη. Εάν θέλουμε να ιδρύσουμε την βασιλεία του Θεού στον κόσμο, θα πρέπει να δεχτούμε τον άλλον όπως είναι. Αυτή θα είναι η βασιλεία, ότι δηλαδή ο κάθε αδελφός ή η κάθε θρησκευτική ομάδα θα λατρεύει τον Θεό με τον διαφορετικό τρόπο, τον μοναδικό τρόπο που αυτός θεωρεί σωστό. Αυτό όταν γίνει αποδεκτό τότε ιδρύεται η βασιλεία του Θεού παντού. Τώρα επιστρέφουμε μετά από αυτή την ξενάγηση του πνεύματος σε μερικά στοιχεία που ωφελούν στην ίδρυση της βασιλείας, επιστρέφουμε στο θέμα μας που είναι να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Είπαμε όμως στην αρχή, τον πνευματικό εαυτό μας. Θα πρέπει να ξέρουμε ότι η πορεία της ζωής μας εξαρτάται από τον πνευματικό τρόπο που ζούμε. Ο καλύτερος τρόπος για να ερευνήσουμε τον εαυτό μας είναι ο Λόγος του Θεού και η εφαρμογή αυτού στη ζωή μας. Ο Ιωάννης ο Θεολόγος αναφέρει στην Αποκάλυψη ότι όταν κάποιος θέλει να ακολουθήσει τον Θεό, στην αρχή γλυκαίνεται ενώ όταν θέλει να τον κάνει αυτόν τον ζωντανό Λόγο τρόπο ζωής τότε πικραίνεται, διότι για πρώτη φορά μπαίνει σ’ έναν χώρο τον οποίο δεν γνωρίζει. Ο Απόστολος Παύλος φανέρωσε για το θέμα αυτό τα εξής: βλέπω, μας λέει, έτερον νόμον εν τοις μέλεσί μου αντιστρατευόμενον τω νόμω του νοός μου και αιχμαλωτίζοντά με εν τω νόμω της αμαρτίας τω όντι εν τοις μέλεσί μου. Ο Κύριος μας επίσης φανέρωσε, έκβαλε πρώτον την δοκόν που βρίσκεται έμπροσθέν σου ίνα διαβλέψεις το αγκάθι του άλλου. Όπως ανέφερα στον πρόλογό μου, γνώρισα τον δωδεκάλογο με την έξοδό μου από τα δόγματα και τις οργανώσεις διότι γνώρισα την κρίση, τη στεναχώρια, την θλίψη κ.τ.λ., στο έπακρον και είδα πραγματικά πως ο άνθρωπος αν δεν βγάλει τελείως τον διάβολο από την ζωή του, αργά ή γρήγορα αυτό θα το πληρώσει. Όμως ερωτώμεθα πως μπορεί να γίνει αυτό. Μια μέρα έζησα μια αποκάλυψη που ο Θεός θέλησε να ζήσω. Είδα πολλούς ανθρώπους να πηγαίνουν σε κύκλους, σε πνευματικές ομιλίες, πολλοί είχαν τις γραφές στα χέρια τους και τις διάβαζαν, άλλοι πήγαιναν σε μοναστήρια κ.τ.λ.. Όμως το παράξενο ήταν ότι ανάμεσα στους πνευματικούς ομιλητές και ανάμεσα στους πνευματικούς ηγέτες ήταν κάποιες γριούλες που τους ανακάτευαν όλους. Όλοι ήθελαν να φύγουν, όμως αυτές αν και γριούλες ήταν πολύ δυνατές και δεν μπορούσαν να τους ξεφύγουν. Εκείνη την ώρα αναρωτήθηκα τι είναι αυτές οι γριούλες που κάνουν τόση φασαρία και είχαν την εξουσία να μπαίνουν σε λειτουργίες, να μπαίνουν σε κύκλους, να μπαίνουν στους ομιλητές, να μπαίνουν σε πνευματικούς κύκλους, να διαλύουν οτιδήποτε πνευματικό. Τότε ο άνθρωπος του Θεού που με συνόδευε, με γύρισε μπροστά ώστε να μπορώ να βλέπω καθαρά τι είναι αυτές οι γριούλες και με μεγάλη έκπληξη είδα τα ονόματά τους τα οποία ήταν: ζήλια, ψέμα, εγωισμός, κρίση, πονηρία, πορνεία, φόβος, θυμός, στενοχώρια, υλοφροσύνη, άγνοια του Λόγου του Θεού, επιδεικτικότητα, περιαυτολογία, έπαινος του περιβάλλοντος, ευθιξία, παράπονο, προπέτεια, δικαιολογία. Τα πάθη μας ήταν οι γριούλες και αυτά αναστάτωναν και εμπόδιζαν τον πνευματικό κόσμο να ενωθεί και να ιδρύσει την βασιλεία του Θεού στη γη. Τώρα, τι να κάνω σκέφτηκα, που είδα τις γριούλες να κάνουν ότι θέλουν; Στράφηκα προς τον άνθρωπο του Θεού και τον ρώτησα, «τι να κάνω, πως θα τις νικήσω διότι αργά ή γρήγορα θα με φάνε και εμένα». Αυτός με αγάπη μου είπε, «φύγε πρώτον από τους ανθρώπους που δεν θέλουν να τις βγάλουν και ειδικά από εκείνους που τις γνωρίζουν και δεν τις πολεμούν, δεύτερον χάραξε ευθεία οδό πνευματική δίπλα σε ανθρώπους που θέλουν με ειλικρίνεια να πετάξουν τις γριούλες. Στις Επιστολές αναφέρεται ο τρόπος και αυτός είναι, πληρούσθε με Πνεύμα Άγιο και δεν θέλετε εκπληροί την επιθυμίαν της σαρκός. Δηλαδή, αγώνα μέρα και νύχτα ώσπου να νικήσεις. Όταν δεν τα καταφέρνεις και βλέπεις ότι χάνεις την μάχη με τη στενοχώρια ή με τον θυμό ή με την πονηρία  ή με τον φόβο κ.τ.λ., τότε κρυφή προσευχή η οποία είναι επαγγελία και έχει ως εξής: εισέλθε εις το ταμείον σου, και, κλείσας την θύραν σου, προσευχήθητι εις τον Πατέρα σου τον εν τω κρυπτώ και ο Πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ, θέλει σοι ανταποδώσει εν τω φανερώ». Όταν με ειλικρίνεια κάνουμε τον αγώνα τότε ο Θεός θα στείλει τα μέσα τα οποία χρειάζονται για να νικήσουμε. Έχουμε χιλιάδες παραδείγματα αρκεί να το αποφασίσουμε (π.χ. όταν ο Κύριος κινδύνευσε στον κήπο της Γεσθημανής τότε άγγελος Κυρίου ενίσχυε αυτόν).   

ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΙΡΑΖΟΜΑΙ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΑ ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ

Ο Κύριος είπε, ουαί εις τον σκανδαλίζοντα ουαί και εις τον σκανδαλιζόμενο. Η περίπτωση αυτή είναι αναπόφευκτη εις την ζωή μας και ειδικά ο πνευματικός άνθρωπος θα το έχει ζήσει αυτό. Ο σκανδαλισμός μπορεί να προέλθει από τον ίδιο στους άλλους ή από τους άλλους σ’ αυτόν. Ο Χριστός τόνισε τα εξής σε αυτό το θέμα του σκανδαλισμού απευθυνόμενος πρώτα σε εμάς, εάν ο δεξιός σου οφθαλμός σε σκανδαλίζη, έκβαλε αυτόν συμφέρει σε να εισέλθης εις την βασιλείαν του Θεού μονόφθαλμος, παρά έχοντας δύο οφθαλμούς εις το πυρ το εξώτερον. Το ίδιο είπε ο Κύριός μας και για την χείρα. Σε άλλο σημείο αναφέρεται στον σκανδαλισμό που προκαλεί κάποιος, εάν κάποιος σκανδαλίση ένα των μικρών τούτων των πιστευόντων εις εμέ, συμφέρει εις αυτόν να κρεμασθή μια μυλόπετρα εις τον λαιμόν του και να ριφθή εις την θάλασσαν. Βλέπουμε ότι ο Κύριος καταδικάζει τον σκανδαλισμό και στις δύο αυτές περιπτώσεις είτε όταν γίνεται από εμάς προς τους άλλους είτε όταν γίνεται από τους άλλους προς εμάς. Υπάρχει όμως και μια άλλη μορφή σκανδαλισμού η οποία προέρχεται από την αλήθεια του Λόγου του Θεού. Δηλαδή πολλές φορές άθελά μας σκανδαλίζουμε τον πλησίον μας, όπως ο Κύριος τους γραμματείς και Φαρισαίους, οι οποίοι σκανδαλίζονταν διότι ο Κύριος φανέρωνε στον κόσμο τα έργα της υποκρισίας τους. Αυτοί λόγω του ότι άλλα έλεγαν και άλλα έκαναν, σκανδαλίζονταν διότι η αλήθεια του σκανδαλισμού ήταν τα έργα της αμαρτίας και της υποκρισίας τα οποία έπρατταν. Αυτός ο σκανδαλισμός ο οποίος προέρχεται μέσα από την αλήθεια του Λόγου του Θεού, δεν φέρνει καταστροφή στον άνθρωπο του Θεού που εργάζεται τα έργα του αγαθού. Αυτόν τον σκανδαλισμό δεν μπορούμε να τον ενώσουμε με τους άλλους δύο. Δηλαδή, όταν πράττουμε τα έργα του Θεού και ομολογούμε την αλήθεια και αυτά σκανδαλίζουν, τότε να ξέρουμε ότι δεν θα υποστούμε κανένα από τα ουαί τα οποία εξαπόλυσε ο Κύριος προς τους σκανδαλοποιούς, διότι είναι η μόνη περίπτωση που δεν φταίμε. Πάμε τώρα να δούμε τις δύο άλλες περιπτώσεις σκανδαλισμού εν συντομία ώστε να τις προσέξουμε στη ζωή μας

Όταν ο Κύριος λέγει ουαί εις τον σκανδαλίζοντα

Αυτή η περίπτωση είναι επικίνδυνη διότι ο σκανδαλισμός κάποιου μπορεί να είναι μεγάλος και ανάλογα με την θέση που κατέχει, να φέρει δίπλα του μεγάλο κακό και να παρασύρει με τον σκανδαλισμό του αθώες ψυχές. Τον Χίτλερ για παράδειγμα, η δόξα του κόσμου τον σκανδάλιζε ώσπου έφτασε στο σημείο να φέρει τον θάνατο σε εκατομμύρια ψυχές, καθώς και τον Ηρώδη ο οποίος σκότωσε χιλιάδες νήπια διότι σκανδαλίζονταν και μόνο από την ιδέα ότι κάποιος θα μπορούσε να του αφαιρέσει την εξουσία. Επίσης, ο Κάιν σκανδαλίσθηκε με τον αδελφό του διότι έκανε καλύτερη θυσία απ’ αυτόν και τον σκότωσε. Είναι γεμάτη η ανθρώπινη ιστορία με τέτοιου είδους σκανδαλισμούς.

Όταν ο Κύριος λέγει ουαί εις τον σκανδαλιζόμενο

Εννοεί τον άνθρωπο ο οποίος σκανδαλίζεται υπό του μηδενός και πολλές φορές χωρίς λόγο και πόσο μάλλον με λόγο. Ο λόγος που ο Κύριος είπε το ουαί σε αυτή την περίπτωση είναι γιατί ο άνθρωπος αυτός, είναι καταδικασμένος σε θάνατο επειδή θέλει τον κόσμο ή τους ανθρώπους δίπλα του, όχι όπως τους θέλει ο Θεός αλλά όπως αυτός τους θέλει. Αυτός ο τρόπος θεωρείται εγωισμός και ο εγωισμός θα τον απολέσει. Ο λόγος διότι τα πράγματα δίπλα του δεν γίνονται έτσι όπως αυτός τα θέλει με φυσική συνέπεια να θυμώνει, να νευριάζει, να στενοχωριέται, να κρίνει, να πολεμά, κ.λ.π.. Όταν κάποιος κάθε μέρα ζει κάτω από αυτές τις συνθήκες αργά ή γρήγορα θα φέρει το θάνατο πάνω του. Ακόμη και η ίδια η επιστήμη επιβεβαιώνει ότι η στενοχώρια, το άγχος, ο θυμός, η κρίση έχουν τον θάνατο. Ο αγαθός άνθρωπος δεν τα έχει αυτά με φυσική συνέπεια να αποφεύγει το θάνατο και να μακροημερεύει, μακάριοι οι πραείς διότι αυτοί θέλουσι κληρονομήσει την γην.

Αν θέλουμε να αποφύγουμε την πρώτη περίπτωση που είναι ουαί εις τον σκανδαλίζοντα καλό θα είναι να μάθουμε να αγαπάμε. Η αγάπη έχει στοιχεία άφθαρτα και αποκλείουν τον σκανδαλισμό. Ένα από αυτά τα στοιχεία είναι να ανέχομαι τα πάντα, δεύτερο στοιχείο είναι να μην πειράζομαι βλέποντας τα ελαττώματα του άλλου, τρίτο στοιχείο που αποκλείει τον σκανδαλισμό στον εαυτό μας είναι ο λόγος που δόθηκε δια Πνεύματος Αγίου και έχει ως εξής: τα πάντα να πιστεύουμε ότι συνεργούν στο αγαθό.

Συμπέρασμα : δύο είναι οι παράγοντες του σκανδαλισμού. Ο πρώτος αποβλέπει εις την καταστροφή του εαυτού μας και ο άλλος εις την καταστροφή και τον όλεθρο του συνανθρώπου μας. Δύο είναι και οι πηγές. Η μία πηγή είμεθα εμείς οι ίδιοι και η ετέρα είναι οι άλλοι άνθρωποι. Όταν ο σκανδαλισμός περιοριστεί σε εμάς θα θρηνήσουμε τον χαμό ενός μόνο ανθρώπου, όταν όμως εξαπλωθεί τότε θα θρηνήσουμε πολλούς, ανάλογα με την θέση που έχουμε και την εξουσία που έχει ο παθών στους συνανθρώπους του. Ο εγωισμός και η ζήλια φέρνουν τις δύο μορφές του σκανδαλισμού στη ζωή μας. Ας γνωρίζουμε και τούτο, ο αγαθός άνθρωπος εκ του αγαθού θησαυρού εκφέρει το αγαθό και ο πονηρός άνθρωπος εκ του πονηρού θησαυρού εκφέρει το πονηρό. Δηλαδή ας γίνουμε αγαθοί και τα πάντα γύρω μας θα είναι αγαθά αλλιώς τα πάντα γύρω μας θα είναι πονηρά, με φυσική συνέπεια ο σκανδαλισμός να είναι καθημερινός τρόπος ζωής σε εμάς, μη γένοιτο Κύριε. Ένα άλλο στοιχείο που τον αποτρέπει από τη ζωή μας είναι, εάν σε αγγαρεύση ο αδελφός σου ένα μίλι ύπαγε μετ’ αυτού δύο, εις τον ζητούντα παρά σου δίδε και τον θέλοντα να δανεισθή από σου μη αποστραφής.

Ο λόγος που δεν πρέπει να πειράζομαι βλέποντας τα ελαττώματα του άλλου είναι ότι με αυτόν τον τρόπο θα φυλάξω τον εαυτό μου από τον όλεθρο της στενοχώριας, της θλίψης και τον όλεθρο του θυμού. Καθώς, θα φυλάξω στη συνέχεια και τους συνανθρώπους μου από την καταστροφή κ.λ.π., επίσης θα εξασφαλίσω την ευλογία του Θεού πάνω μου και κατά συνέπεια και γύρω μου. Γένοιτο, γένοιτο. Αμήν.  

ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΩ ΜΕ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΕΥΚΟΛΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ

Όταν ο Κύριος δίνει μια εντολή προς εφαρμογή θα πρέπει να την μελετούμε και να την ερευνούμε ώστε να βλέπουμε ποιος είναι ο σκοπός και η πρόθεση της εντολής αυτής της οποίας ο Κύριος μας έδωσε προς εφαρμογή.

Εγώ σκέφτηκα αυτή την εντολή μέσα από τον Λόγο του Θεού και με μεγάλο θαυμασμό το Πνεύμα του Θεού με οδήγησε στον Γολγοθά όπου ο Κύριος ανάμεσα από δύο ληστές περίμενε τον Πατέρα του ώστε να παραδώσει το Πνεύμα του και να εκπληρωθούν όλα τα γεγραμμένα. Πάνω εκεί στον σταυρό συνέβησαν δύο τρομερά πράγματα που θα μας βεβαιώσουν τον σκοπό του τρίτου άρθρου. Ο Κύριος όπως ξέρουμε, σταυρώθηκε ανάμεσα από δύο ληστές, εν συντομία θα αναφέρω αυτό το γεγονός. Ο ένας πριν βγει η ψυχή του ζήτησε από τον Πατέρα του το εξής, Κύριε μνήσθητί μου εν τη βασιλείαν σου, δηλαδή σαν να του έλεγε, ξέρω ότι δεν τα αξίζω όμως ζητώ το έλεος του Θεού και την συγγνώμη των ανθρώπων. Ο Χριστός τον κοίταξε και κατάλαβε πως ότι έκανε το έκανε από άγνοια και όχι από πρόθεση γι’ αυτό του είπε, απόψε μετ’ εμού θα είσαι εις την βασιλείαν του Πατέρα μου. Βλέπουμε ότι ο Θεός με πολύ έλεος έκρινε τα λάθη του ληστή αν και ήταν τόσο μεγάλα. Όμως η μετάνοιά του ήταν μεγαλύτερη και αμέσως ο Θεός άπλωσε το έλεος στον άνθρωπο αυτόν. Δεύτερη περίπτωση: όταν οι γραμματείς και Φαρισαίοι ήταν κάτω από τον σταυρό και περίμεναν με χαρά τον θάνατό του, άκουσαν από τον Κύριο το εξής, συγχώρεσέ τους Πατέρα, δεν ξέρουν τι κάνουν. Τρίτη περίπτωση: μια μέρα πήγαν στον Κύριο μια γυναίκα συλληφθείσα επ’ αυτοφώρω για μοιχεία. Οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι είπαν, Διδάσκαλε, αυτή η γυνή συνελήφθην επ’ αυτοφώρω μοιχευομένη και ο νόμος λέγει να λιθοβολώνται αι τοιαύται, εσύ τι έχεις να πεις; Ο Κύριος τότε είπε, ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Τότε όλοι πέταξαν τις πέτρες και έφυγαν. Ο Κύριος είπε στην γυνή, που είναι οι ζητούντες την ψυχή σου; Αυτή είπε, έφυγαν Κύριε. Με το Κύριε αναγνωρίζεται ότι είναι παιδί του Θεού διότι, ουδείς δύναται να είπη Κύριον ειμή δια Πνεύματος Αγίου. Τότε και ο Χριστός της είπε, ύπαγε και μηκέτι αμάρτανε δια να μη σοι γείνη τι χειρότερον. Και σε αυτή την περίπτωση ο Κύριος έδειξε στους άλλους άπλετο έλεος.

Τώρα, τι διδάσκει σε εμάς; Αν ο Κύριος ων αναμάρτητος έδωσε τόσο έλεος στους συνανθρώπους του, εμείς με τόσες αμαρτίες πόσο θα πρέπει να ελεούμε; Νομίζω συνέχεια και μάλιστα με χαρά να ελεούμε τους άλλους στα ακούσια και εκούσια αμαρτήματα, διότι με όποια κρίση κρίνεις με αυτή θα κριθείς. Ο Πέτρος ρώτησε τον Κύριο, Κύριε πόσες φορές αν αμαρτήσει ο αδελφός μου εις βάρος μου να τον συγχωρήσω, επτά; Ο Χριστός του απάντησε, εβδομηκοντάκις επτά, δηλαδή πάντα. Υπάρχει όμως και μια άλλη περίπτωση όπου θα πρέπει να συγχωρούμε και τους εχθρούς. Μπορεί κάποιος να πει, εντάξει να συγχωρήσω τον φίλο μου, να συγχωρήσω και τους ξένους κ.λ.π., τους εχθρούς όμως θα πρέπει να τους συγχωρώ και γιατί; Ο λόγος είναι απλός. Θα πρέπει να ξέρουμε ότι η πολυθρόνα του πιστού είναι ο εχθρός του ή ακόμα ο ευεργέτης του πιστού είναι ο εχθρός του. Στον υλικό κόσμο γνωρίζουμε ότι ευεργέτης είναι αυτός που σε μια μεγάλη μας ανάγκη οικονομική έρχεται και μας βοηθά. Ας πούμε ότι οφείλουμε στην τράπεζα 10.000.000 δραχμές και από μέρα σε μέρα μας βάζουν φυλακή. Αν έρθει κάποιος και μας πληρώσει το χρέος μας αυτό, τότε αυτός θα είναι και ο ευεργέτης μας και μάλιστα με χαρά θα λέμε γι’ αυτόν τα καλύτερα λόγια. Τώρα, τι σχέση έχει αυτό με τους εχθρούς, τι ευεργεσία μας κάνουν αυτοί και γιατί θα πρέπει να τους συγχωρούμε και να τους αγαπάμε; Είναι απλό, αν δεν υπήρχε ο εχθρός με τα κακά έργα που προσφέρει στους πιστούς ανθρώπους δηλαδή αν αυτός δεν σε κατηγορούσε άδικα ποιον θα συγχωρούσες, αν αυτός δεν σε πείραζε πώς εσύ χριστιανέ θα έπαιρνες την υπομονή, την ανεκτικότητα, κ.λ.π. ; Αν δεν υπήρχαν οι κακοί, οι εχθροί πώς θα φανερώνονταν η αξία και η ανωτερότητα του Κυρίου καθώς και όλων των Αγίων; Αν ακόμα δεν υπήρχε η νύχτα πώς θα φανερώνονταν η ημέρα; Άρα λοιπόν ο εχθρός είναι ο ευεργέτης του αγαθού, είναι το σαλόνι του αγαθού, είναι το όχημα που οδηγεί τον αγαθό άνθρωπο στον χώρο της βασιλείας. Διότι εάν αγαπάτε τους αγαπώντας σας, ποία χάρις χρεωστείται είς εσάς; το αυτό πράττουσι και οι αμαρτωλοί. Γι’ αυτό εγώ σας λέγω αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε αυτούς οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε αυτούς οίτινες σας μισούσι, και προσεύχεσθε υπέρ αυτών οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι ίνα γείνητε υιοί του Πατρός υμών του εν τοις ουρανοίς, διότι αυτός βρέχει για δικαίους και αδίκους. Κάποτε ρώτησα τον Κύριο, «Κύριε έχω το δικαίωμα να κρίνω κάποιον και πότε έχω το δικαίωμα αυτό; ». Η απάντηση ήταν η εξής, «κανέναν άνθρωπο να μην κρίνεις αρνητικά γιατί θα πέσεις έξω, διότι για να μην κρίνεις λάθος κάποιον αδελφό σου ή κάποιον συνάνθρωπό σου θα πρέπει να γεννηθείς από τους γονείς που γεννήθηκε αυτός, να μεγαλώσεις στον χώρο που μεγάλωσε και να ζήσεις όπως έζησε, για να καταλάβεις με ποια πρόθεση έκανε την κίνηση που εσύ παρεξήγησες. Αφού αυτό δεν μπορεί να γίνει, καλό είναι να μην κρίνεις διότι θα πέσεις έξω. Διότι αν κάποιος ζούσε σε μια οικογένεια που έκλεβε ή πόρνευε ή σκότωνε ή μισούσε ή ήταν αγράμματη τι καλύτερο περίμενες να κάνει, μήπως ο καθένας στη θέση του δεν θα έκανε το ίδιο; Γι’ αυτό λοιπόν να μην κρίνεις ποτέ». Αυτό που θα εξασφαλίσει στη ζωή μας τη σωτηρία είναι, να διορθώσουμε τον εαυτό μας συν Θεό και να ελεούμε τους πάντες και τα πάντα. Τώρα, όταν με τόσο έλεος συγχωρείς τους άλλους αυτόματα τότε και ο Θεός θα σε φωτίσει, να ελεείς τον εαυτό σου και εσύ με άπλετο έλεος. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν μπορούν να συγχωρούν τον εαυτό τους εύκολα και όταν κάνουν λάθη, υποφέρουν. Ο λόγος διότι αυτοί οι άνθρωποι είναι αυστηροί και με τους άλλους. Δύσκολα δηλαδή συγχωρούν τους συνανθρώπους τους με φυσική συνέπεια να μην συγχωρούνται και αυτοί. Συμφέρει λοιπόν να συγχωρώ με μεγαλυτέραν ευκολίαν τον άλλον απ’ ότι τον εαυτό μου. Γένοιτο, γένοιτο. Αμήν.  

ΝΑ ΠΟΛΕΜΩ ΣΥΝΕΧΩΣ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΕΤΕΡΟ ΚΑΚΟ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ

Όταν σκέφτομαι αυτό το άρθρο, μου έρχεται στο μυαλό ότι αν δεν το εφαρμόσω, αν δεν στραφώ μέσα μου και αν δεν πολεμήσω τον εαυτό μου, τον κακό εαυτό μου τότε θα στραφώ έξω μου και αυτό θα είναι ο θάνατός μου. Ο λόγος διότι τα χρόνια φεύγουν γρήγορα και δεν θα μου μείνει χρόνος να πολεμήσω τον έτερο κακό εαυτό μου, θα σπαταλήσω τον χρόνο μου ο οποίος φεύγει ανεπιστρεπτί, γι’ αυτό προσοχή. Όμως με την δύναμη του Θεού θα πούμε δύο λόγια γι’ αυτό το άρθρο.

Εδώ και πολλά εκατομμύρια χρόνια υπάρχει ένας ακήρυχτος πόλεμος με εκατομμύρια θύματα και αυτός δεν είναι άλλος από τον πόλεμο τον οποίον διεξάγουμε εναντίον του συνανθρώπου μας. Έχει τέσσερις φάσεις οι οποίες είναι οι εξής:

1.  Ο πόλεμος που γίνεται με την σκέψη

2.  Ο πόλεμος που γίνεται δια του λόγου

3.  Ο πόλεμος που γίνεται με τα έργα και

4.  Ο πόλεμος που γίνεται με τα όπλα.

Αυτός ο πόλεμος ξεκίνησε από τον κήπο της Εδέμ μετά την πτώση των πρωτόπλαστων. Βλέπουμε τον Κάιν να σκέφτεται κακά για τον Άβελ, να τον κρίνει, να κάνει το έργο του πολέμου και τελικά να σκοτώνει τον αδελφό του με μια πέτρα. Από τότε μέχρι σήμερα αυτός ο πόλεμος συνεχίζεται και θα συνεχίζεται μέχρι η αγάπη να έρθει στη ζωή μας και όταν λέμε αγάπη εννοούμε τα εξής λόγια του Κυρίου: κάποιος ρώτησε μια μέρα τον Κύριο, Κύριε ποιος είναι ο μεγαλύτερος νόμος; Ο Χριστός απάντησε, να αγαπήσεις Κύριον και Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου και τον πλησίον σου ως σεαυτόν, πάνω σε αυτούς τους νόμους στηρίζονται οι προφήτες και οι γραφές. Θα πρέπει κάποτε να καταλάβουμε ότι είναι συμφέρον μας όχι το ατομικό συμφέρον αλλά το γενικό συμφέρον. Το ατομικό συμφέρον είναι το κακώς εννοούμενο συμφέρον ενώ το γενικό συμφέρον είναι το καλώς εννοούμενο συμφέρον. Ο Χριστός είπε στον Πέτρο, ο διδούς μάχαιραν, μάχαιραν θα λάβει. Σε άλλο σημείο αναφέρεται, μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε, τις είσαι συ όστις κρίνεις αλλότριον οικέτην εις τον ίδιο Κύριο ίστασαι ή πίπτεις; συ τι; Ο χριστιανικός, αναγεννημένος, πνευματικός λαός του Θεού σιγά-σιγά αυτός πρώτος με τη βοήθεια του Θεού, αρχίζει να κατανοεί την μεγάλη καταστροφή του πολέμου και αρχίζει πρώτα σε ατομικό επίπεδο και σιγά-σιγά σε γενικό να περιφρονεί τον πόλεμο που υπάρχει έξω από τον εαυτό του και να εισέρχεται στον πόλεμο που γίνεται μέσα στον εαυτό του. Αυτός είναι, να πολεμώ συνεχώς μόνο τον έτερο κακό εαυτό μου. Αυτό μάλιστα θα πρέπει να αρχίσει το συντομότερο δυνατό γιατί ο χρόνος φεύγει ανεπιστρεπτί. Όλοι οι άνθρωποι στρέφουν τον πόλεμο έξω από τον εαυτό τους λέγοντας, ο τάδε έκανε έτσι, ο άλλος έκανε αλλιώς κ.λ.π.. Τώρα όμως ήρθε η ώρα και είδαμε ότι επείγει να στρέψουμε τον πόλεμο μέσα μας και να πολεμήσουμε τον έτερο κακό εαυτό μας, διότι αν δεν πολεμήσουμε εμείς τον κακό εαυτό μας αργά ή γρήγορα θα μας πολεμήσει αυτός και αυτός ο εαυτός μας θα μας απολέσει. Ο Κύριος είπε, πονηρέ έκβαλε πρώτον την δοκόν η οποία βρίσκεται έμπροσθέν σου ίνα διαβλέψεις να βγάλεις το αγκαθάκι του άλλου. Εγώ είδα ότι η ζωή έρχεται από μέσα μας προς τα έξω και ο θάνατος το ίδιο. Άρα λοιπόν, ας αφήσουμε τον καθένα που είναι έξω από εμάς να κάνει ότι θέλει και εμείς να φέρουμε μέσα μας και γύρω μας, όπου μπορούμε, το θέλημα του Θεού. Διότι μόνο αυτό δύναται να μας σώσει και να μας βοηθήσει να ιδρύσουμε την βασιλεία του Θεού μέσα μας. Ο Απόστολος Παύλος στην αρχή κοιτούσε έξω από τον εαυτό του και το αποτέλεσμα ήτο να κυνηγά και να σκοτώνει τους πάντες, νομίζοντας ότι έτσι θα αλλάξει τον κόσμο. Όταν όμως τον επισκέφτηκε ο Χριστός τότε αυτός είπε, βλέπω δε έτερον νόμον εν τοις μέλεσί μου αντιστρατευόμενον τω νόμω του νοός μου και αιχμαλωτίζοντά με εν τω νόμω της αμαρτίας τω όντι εν τοις μέλεσί μου. Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος τις με ρύσεται; (τις θα με λυπηθεί;) ευχαριστώ, μας λέει, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό που με ελευθέρωσε. Πιο απλά, τι να πολεμήσουμε; Στην προς Κορινθίους Β΄ Επιστολή, Κεφάλαιο ζ΄ και συγκεκριμένα στον 1^ο στίχο αναφέρονται τα εξής: έχοντες λοιπόν, αγαπητοί, ταύτας τας επαγγελίας, ας καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, εκπληρούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού. Πιο συγκεκριμένα, στην προς Γαλάτας Επιστολή αναφέρεται αναλυτικά ο πόλεμος τον οποίον θα πρέπει να αρχίσουμε και ο οποίος θα έχει σαν μοναδικό θύμα τον έτερο κακό εαυτό μας: φανερά δε είναι τα έργα της σαρκός τα οποία είναι μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων περί των οποίων σας προλέγω, καθώς και προείπον, ότι οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει. Από σήμερα ας το αποφασίσουμε, ας στραφούμε μέσα μας και ας ξεκινήσουμε αυτόν τον πόλεμο αλλιώς άσπρη μέρα δεν θα δούμε, ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος ιδού νυν ημέρα σωτηρίας. Για να φέρουμε εις πέρας την αποστολή αυτή θα χρειαστούμε συμμάχους. Πρώτος σύμμαχος είναι η κρυφή προσευχή. Η κρυφή προσευχή θα μας βοηθήσει να νικήσουμε τον εχθρό. Ο Χριστός είπε για την προσευχή, ότι αν ζητήσετε εν τη προσευχή έχοντες πίστη και μη διστάζοντες, θέλετε λάβει. Σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο Κύριος είπε για την κρυφή προσευχή, είσελθε εις το ταμείον σου, και, κλείσας την θύραν σου, προσευχήθητι εις τον Πατέρα σου τον εν τω κρυπτώ και ο Πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ, θέλει σοι ανταποδώσει εν τω φανερώ. Δεύτερος σύμμαχος είναι ο Λόγος του Θεού, Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Τρίτος σύμμαχος είναι τα πνευματικά αδέλφια. Απαραίτητος σύμμαχος διότι όταν κάνεις μόνος σου τον πόλεμο αυτό κατά του έτερου εαυτού σου είναι πολύ επώδυνος αγώνας, ενώ όταν τον κάνεις με άλλους εξαφανίζεται η δυσκολία. Ο λόγος είναι, ο Χριστός είπε, όπου δύο και τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εν τω μέσω αυτών είμαι και εγώ. Όταν παύσουμε να πολεμάμε τους άλλους τότε ο Χριστός θα έρθει και όλοι οι πόλεμοι που υπάρχουν σήμερα, πνευματικοί και υλικοί, σε όλα τα σημεία του φυσικού και υπερφυσικού κόσμου του Θεού, θα παύσουν. Γένοιτο, γένοιτο. Αμήν.

ΝΑ ΜΗΝ ΒΛΕΠΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ

Τι έχεις το οποίον δεν έλαβες; Εάν δε και έλαβες, τι καυχάσαι ως μη λαβών; Πολλοί άνθρωποι θεωρούν τους εαυτούς τους μοναδικούς εις τον κόσμο, μάλιστα πιστεύουν ότι χωρίς αυτούς η ανθρωπότητα θα ήταν χαμένη. Αυτό το ποιόν των ανθρώπων υπάρχει παντού, σε όλους τους εργασιακούς, υλικούς τομείς και δυστυχώς και σε όλες σχεδόν τις πνευματικές οργανώσεις και θρησκείες. Αυτό το πνεύμα δεν είναι τίποτε άλλο από έναν μεγάλο εγωισμό ο οποίος δημιουργείται παντού. Αυτό το πνεύμα του μοναδικού εγωισμού αρχίζει από την ίδια την οικογένεια όπου ο άνδρας θεωρεί τον εαυτό του πανέξυπνο και μοναδικό ή η γυναίκα πιστεύει ότι είναι πιο έξυπνη και θα πρέπει αυτή να κουμαντάρει όλη την οικογένεια. Φυσικά αυτό δεν μπορεί να κατανοηθεί από τον σύζυγο ή την σύζυγο διότι και στους δύο υπάρχει ο εγωισμός που τους οδηγεί στο να πιστεύουν ότι ο ένας είναι καλύτερος του άλλου. Αυτό το δαιμόνιο επεκτείνεται και στην παρέα, στο χωριό, στην πόλη και τελικά σε όλον τον κόσμο με αποτέλεσμα να έχουμε τις συγκρούσεις, τις επιθέσεις και γενικότερα τους πολέμους μεταξύ των λαών. Τώρα εμείς θα φύγουμε από τον κοσμικό χώρο και θα μεταφερθούμε στον πνευματικό κόσμο ο οποίος και μας ενδιαφέρει. Εδώ βλέπουμε με λύπη ότι οι πνευματικοί ηγέτες χωρίζονται διότι κυριεύονται από το εξής πνεύμα: εγώ είμαι ο εκλεκτός του Θεού και δέχομαι πιέσεις και δεν με αφήνουν να εκπληρώσω τις μοναδικές μου πνευματικές ιδέες, με αποτέλεσμα να έρχεται ο χωρισμός και ο πόλεμος μεταξύ των οπαδών του Χριστού. Θα πρέπει οι πνευματικοί ηγέτες να πάψουν ο ένας να επιτίθεται στον άλλον διότι τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά μεταξύ των οπαδών και των λαών ειδικά των χριστιανών. Τι θα πρέπει να γίνει; Τι έχεις το οποίον δεν έλαβες; Εάν δε και έλαβες, τι καυχάσαι ως μη λαβών; Αφού λάβαμε τα πάντα από τον Θεό, θα πρέπει να αφήσουμε τους εγωισμούς διότι αν ο Θεός σε εμένα έδωσε κάτι μοναδικό πνευματικό, ο ίδιος Θεός έδωσε σε κάποιον άλλον αδελφό μας κάτι άλλο μοναδικό και απ’ ότι φαίνεται σε όλα τα χριστιανικά δόγματα και σε όλες τις οργανώσεις ο Θεός έδωσε κάτι μοναδικό. Για παράδειγμα, ας φέρουμε στο μυαλό μας έναν πατέρα που έχει μια τεράστια περιουσία και που καταλαβαίνει ότι θα φύγει από την γη, απ’ αυτόν τον κόσμο. Το πρώτο πράγμα που σκέφτεται είναι πως θα μοιράσει την περιουσία στα παιδιά του χωρίς να αδικήσει κανένα. Αφού ένας κοσμικός πατέρας μοιράζει την περιουσία του εξίσου το ίδιο σε όλους, πόσο μάλλον ο ουράνιος πατέρας. Αυτός έδωσε στο κάθε παιδί του κάτι μοναδικό από την πνευματική του περιουσία, αυτό έκανε απ’ ότι φαίνεται ο Θεός. Τώρα ζητά να μην βλέπει ο ένας τον εαυτό του καλύτερο του άλλου και να μην κλείνεται μέσα στο δικό του πνευματικό κτήμα, θεωρώντας ότι είναι και το πιο καλό. Εμάς ο Θεός μας είπε ότι, «στον καθένα έδωσα κάτι καλό, τώρα θα πρέπει να τα ενώσετε ώστε ο ένας να χαίρεται τα αγαθά του άλλου». Δηλαδή δεν γίνεται να καταργήσει ο κάθε αδελφός την περιουσία του πατέρα του, μπορεί όμως να σέβεται την πνευματική περιουσία του άλλου αδελφού διότι και αυτουνού ο Θεός του την έδωσε. Εμείς πιστεύουμε ότι θα πρέπει να δεχτούμε τον τρόπο που ο Θεός έδωσε στον κάθε αδελφό μας να τον λατρεύει, χωρίς να θέλουμε να τον αλλάξουμε. Για παράδειγμα, αν κάποιος λατρεύει τον Θεό μέσα από νηστείες εμείς οφείλουμε να σεβόμαστε αυτό, αν κάποιος θέλει να λατρεύει τον Θεό μέσα από τον μοναχισμό να τον λατρεύει εν πνεύματι, αν κάποιος θέλει να λατρεύει τον Θεό μέσα από σωματεία εμείς οφείλουμε αυτό να το σεβόμαστε. Όταν εγώ μάθω να σέβομαι τον τρόπο που ο αδελφός μου λατρεύει τον Θεό χωρίς να τον κρίνω, τότε και αυτός θα μου επιτρέψει και εμένα να τον λατρεύω όπως θέλω. Όταν κρίνεις τον τρόπο που ο άλλος λατρεύει τον Θεό τότε γίνεσαι θεομάχος, διότι ο Θεός του είπε να τον λατρεύει έτσι. Τις είσαι συ όστις κρίνεις αλλότριον οικέτην εις τον ίδιο Κύριο ίστασαι ή πίπτεις; συ τι;

Ας σταματήσουμε να περιαυτολογούμε και να καυχόμαστε διότι θα βρεθούμε μπροστά στο βήμα του Χριστού και θα ντραπούμε για τα χάλια μας. Αν θέλουμε να έχουμε την ευλογία του Θεού στη ζωή μας, να σταματήσουμε ο ένας να αποδίδει στον άλλον ευθύνη και να κοιτάξουμε να φέρουμε, με την προσπάθεια που ο καθένας κάνει, να παρακαλέσουμε να φέρουμε τον Θεό μέσα μας και γύρω μας. Γένοιτο, γένοιτο. Αμήν.